Czas: 7–8 lutego 1862 roku
Miejsce: Wyspa Roanoke, Karolina Północna
Rezultat: Zwycięstwo sił Unii
Aspekt amfibijny i działania połączone
Na Wyspie Roanoke użyto operacji amfibijnej. To znaczy, że łączono działania morskie i lądowe.
Okręty unijne ostrzeliwały wrogie pozycje. Żołnierze szybko lądowali.
Takie działanie nazywamy działaniami połączonymi. Marynarka, artyleria i piechota współpracowały.
Dzisiaj byłoby to oczywiste. W czasach wojny secesyjnej było to bardzo nowatorskie podejście.
Tło historyczne bitwy o wyspę Roanoke
Unia planowała ekspedycję do Karoliny Północnej. Dowódcą wojsk unijnych był generał Ambrose Burnside. Siły unijne liczyły około 10 000 żołnierzy. Konfederaci stawiali opór zaledwie 3 000 ludzi. Obrona wyspy była słaba. Konfederacki dowódca Henry A. Wise zachorował. Dowodzenie przejął pułkownik Henry M. Shaw.
Unia chciała kontrolować strategiczne wody. Wyspa Roanoke była kluczowa dla panowania na wodach zatok. Wygrana miała duże znaczenie taktyczne.
Siły i straty:
Unia (Stany Zjednoczone):
Siły: około 10 000 żołnierzy.
Dowódcy: Ambrose Burnside i Louis M. Goldsborough.
Jednostki: Department of North Carolina, North Atlantic Blockading Squadron.
Straty: 264 ofiary – 37 zabitych, 214 rannych, 13 zaginionych.
Konfederaci (CSA):
Siły: około 3 000 żołnierzy.
Dowódcy: Henry A. Wise i Henry M. Shaw.
Jednostki: Wise’s Legion.
Straty: 2 643 ofiary – 23 zabitych, 58 rannych, 62 zaginionych, 2 500 schwytanych.
Dodatkowo: Unia zdobyła 30 dział.
Przebieg bitwy
Pierwszy dzień – ostrzał i desant
Unijne okręty wojenne rozpoczęły ostrzał. Okręty te należały do północnoatlantyckiej eskadry blokadowej. Okręty unijne strzelały do umocnień konfederatów. Strzelano także do floty konfederackiej, zwanej “Mosquito Fleet”.
Wkrótce po ostrzałach unijne wojska wylądowały na wyspie. Desant odbył się w porcie Ashby. Przeciwnicy nie stawili większego oporu. Wojska unijne szybko rozbiły obóz.
Drugi dzień – atak lądowy
Rano 8 lutego żołnierze unijni ruszyli do ataku. Siły te miały wsparcie artyleryjskie. Atak prowadzono na wąskim przesmyku wyspy.
Konfederaci stawiali opór. Ich pozycje były słabo bronione. Wojska unijne zaatakowały flankę przeciwnika. Po kilku godzinach walki linia obrony konfederatów się załamała.
Pułkownik Shaw zdecydował się na kapitulację. Kapitulacji poddało się około 2 500 żołnierzy konfederackich. W wyniku bitwy unijne straciły 264 żołnierzy. Konfederaci ponieśli znacznie większe straty.
Skutki bitwy
Unijna wygrana dała przewagę w kontrolowaniu wód zatok. Wyspa Roanoke pozostała pod kontrolą Unii do końca wojny. Zdobycie wyspy umożliwiło dalsze operacje w regionie.
Dowództwo Burnside’a wykorzystało wyspę jako bazę do kolejnych ataków. Następnie zdobyto m.in. New Bern i Fort Macon. Bitwa miała duże znaczenie strategiczne.
Bitwa o Wyspę Roanoke w Grach Bitewnych
Historia bitwy o Wyspę Roanoke inspiruje fanów gier bitewnych. Wielu graczy docenia realistyczne odwzorowanie takich starć. W grach symulacyjnych można zobaczyć rolę desantu morskiego. Bitwa pokazuje znaczenie koordynacji między marynarką a armią.
Podsumowanie
Bitwa o Wyspę Roanoke była kluczowym starciem wojny secesyjnej. Unia odniosła zwycięstwo dzięki przewadze liczebnej i lepszej koordynacji. Operacja amfibijna oraz działania połączone zmieniły zasady walki. To podejście stało się fundamentem nowoczesnych operacji wojskowych.
Zapraszamy do śledzenia naszego bloga. Zachęcamy do dyskusji w komentarzach.